گناهان کبیره

      الامن من مکر الله

یکی دیگر از گناهان کبیره امن از مکر الهی است. با اینکه انسان از انتقام پنهانی و ناگهانی و قهر خفی خدا ایمن و راحت ننشیند و از سرعت در انتقام ناگهانی او نیندیشد و در دل از اینکه بواسطه صدور گناه، دچار عذاب گردد، ترسی نداشته باشد.

در حدیث هایی که از حضرت صادق و حضرت کاظم و حضرت رضا و حضرت جواد (علیهم السلام) در بیان گناهان کبیره رسیده، امن از مکر الهی را از جمله کبائر شمرده اند و بکبیره بودنش تصریح فرمودند. و نیز در قرآن کریم سوره 7 آیه 97 و 98 و 99 می فرماید: «آیا مردم قریه ها و آبادیها ایمنند از اینکه عذاب ما شبانه هنگامی که در خوابند به ایشان برسد. یعنی از شبیخون قهر و انتقام الهی بجزای گناهانشان هنگامیکه در خوابند که یک نوع از مکر است باید بترسند.»

«آیا مردم قریه ها ایمنند که عذاب ما نیم روز هنگامی که سرگرم کارهای دنیوی هستند ایشان را دریابد؟ یعنی گنه کاران باید از رسیدن عذاب الهی به آنها هنگانی که در غفلت و سرگرم شهوات انسانی و کارهای دنیوی هستند بیمناک باشند.»

«مگر از مکر و تدبیر خدا ایمن شده اند پس بدانند که عذاب ناگهانی و غافلگیری خداوند ایمن نمی شوند جز زیانکاران.» [1]

در این سه آیه شریفه از ایمن بودن و نترسیدن از عذاب الهی نهی فرموده و در آخر آیه ایمنان از عذاب الهی را زیان کار خوانده است و لازمه آن وعده عذاب در آخرت است زیرا اهل نجات و بهشت را زیان کار نمی گویند و در قرآن مجید جر به کفار و فجار که اهل عذابند زیان کار گفته نشده است.

نوشته هایی از آیت الله دستغیب

^{محبت ثبات قدم می دهد}

^{حضرت باقر (ع) فرمود : خداوند دوستی علی (ع) را در قلب کسی که جا داد پایش به معصیت نمی لغزد مگر اینکه خدا ننگهمیدارد قدمش را و برای او حفظ می فرماید قدم دیگر را .}

دعا و توسل

سرى از اسرار در قضاى حوائج

هر کس حاجتى داشته باشد بعد از دو رکعت نماز هدیه به حضرت زهرا سلام اللّه علیه در قنوت بخواند.

اللهم بفاطمه و ابیها و بفاطمه و بعلها و بفاطمه و بنیها بفاطمه و السر المستودع علیها اقض حاجتى و صلى اللّه على محمد و آل محمد.

محال است که حاجتش روا نگردد

دعا

وَإِنْ یکَادُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَیزْلِقُونَکَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّکْرَ وَیقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ وَمَا هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِلْعَالَمِینَ

نزدیک است کافران هنگامی که آیات قرآن را می‌شنوند با چشم‌زخم خود تو را از بین ببرند، و می‌گویند: «او دیوانه است » در حالی که این (قرآن) جز مایه بیداری برای جهانیان نیست !

تاریخچه دزفول

وجه تسمیه و سوابق تاریخی دزفول:

دزفول در شمال شرقی خوزستان در34 مایلی شمال غرب شوشتر در15 مایلی شمال شرقی تپه های بزرگ بازمانده از شهر باستانی شوش قرار دارد.

تاریخ شهردزفول را خاورشناسان ازآن هنگام که این شهرپایتخت عیلامیان-حدود 2600پیش ازمیلاد بود- و اوان خوانده می شد،نزدیک به 5000سال برآورد کرده اند.درنوشته های باستانی پس از طوفان نوح،از شهری به نام(اوان) نام برده شده است.این شهر،پایتخت تمدن(عیلام) وسرآمد شهرهای مشرق زمین بوده است. کاوشگران غربی درنیم قرن اخیر،ازجمله والتر هینتس((Walter Hinz آلمانی، درکتاب خود تحت عنوان(دنیای گم شده ی عیلام)که به فارسی ترجمه شده، می نویسد: (ممکن است اوان در جایی که امروز دزفول قرار دارد،بوده باشد.) پس از مطالعات وتحقیقات فراوان تصریح کرده اند که (اوان) {Avan} همان دزفول کنونی است. (اندیشمندان دزفول، 11).

در این صورت،(دزفول) فعلی یا (اوان) 5000 سال پیش راباید نخستین پایتخت امپراتوری گسترده ی کشور (عیلام) دانست.

شهرستان دزفول که جزء استان خوزستان می باشد دراواخر قرن 6هجری به دز پل شهرت داشته است.(تاریخ جغرافیایی دزفول،43).

همچنین در اوایل قرن 7هجری یاقوت حموی شهر دزفول (قصر روناش) خوانده است.(معجم البلدان،7-101).

بنا به گفته ی مرحوم سید محمد علی امام،قصر روناش یا روناش درکناره ی باختری رود (دز) بوده است.بدین ترتیب از قرن هفتم به بعد درمنابع تاریخی یافت می شود واکثر مورخین بر این باورند که نام دزفول از ترکیب دو واژه ی (دز) یا (دژ) و (فول) که احتمالا معرب (پل) است،ساخته شده است.