امامت کارشناسی دین است

شیعه معتقد است آنها که امامت را با مشخصات کامل
و در همه ابعاد قبول ندارند، دین را سخیف و بی‌اهمیت می‌شمارند و آنرا مسأله‌ای بسیار ساده می‌پندارند که هر کس توان اظهار نظر کردن درباره آن را داراست.

هر دستگاه و ابزاری را که برای کاری می‌فرستند متخصص آن را هم همراهش می‌فرستند که به تمام زوایا و ظرافت‌های آن آگاه باشد. حال این سوال مطرح می شود که دین یک دستگاه پیچیده (و البته قابل فهم) است و آیا نباید یک متخصص که خود دین او را انتخاب کرده باشد و به ظرافت‌ها و زوایای ناشناخته دین آگاه باشد، برای معرفی و تفسیر آن برگزیده شود؟

«امام یعنی کارشناس امر دین»

کارشناسی که اشتباه و خطا‌ در او راه ندارد. و برای مدتی باید امام در میان مردم باشد تا مردم اسلام را بخوبی بشناساند و مسائل را برای مردم حلاجی کند. تعبیر شیعه برای امامت مانند نبوت با کلمه ی «لطف» است. و امام باید از نظر علم به دین و دیگر مسائل مصون از خطا باشد تا مردم را به خطا نیاندازد.

مطلب فوق اشاره به این دارد که شارع حکیم دین (خداوند) پس از خاتمیت رسول‌اکرم امر زعامت جامعه، ترویج و تفسیر دین را بدون متولی رها نکرده است و همانطور که پس از هر پیامبر تشریعی پیامبران تبلیغی را ارسال فرموده است، پس از رسول خاتم نیز مفسرانی را برای دین مبین اسلام تعیین کرده است. این مطلب به عنوان اثبات اثبات عقلی ضرورت وجود امام مطرح می‌شود.

منبع:امامت و رهبری ؛ مرتضی مطهری